Rozdział 9

Szczęśliwego nowego roku Kochani <3 

Przyjemnego szumu w głowie

Wygodnego miejsca w rowie.

No i może jeszcze potem,

spokojnego snu pod płotem.

Żeby pies z kulawą nogą

Cię nie oblał idąc drogą.

Dużo czadu i uroku

w nadchodzącym Nowym Roku!!!

____________________________________



 - Laurka? - spytałam śmiejąc się. Louis zaczął czytać zawartość otwierając przy tym szeroko oczy. Wyrwałam mu papier i przeczytałam.

"Jeśli tak bardzo chcesz się na nią rzucić 

to zabierz ja do kibla, a nie przy dzieciach 

rozbierasz biedną Nicole wzrokiem. 

                                            Harry."

 Spojrzałam zszokowana najpierw na Loczka, który zwijał się na podłodze ze śmiechu, a potem na Louisa, który także śmiał się. Ja spaliłam buraka i schowałam twarz w dłonie. Chłopak dał mi buziaka we włosy.
 - Nie martw się, nie rozbieram cię wzrokiem, ale nie ukrywam, że bym nie chciał. - uśmiechnął się, a ja go lekko uderzyłam w brzuch. - Auł... - powiedział to tak strasznie seksownie. Zarumieniłam się ponownie.
 - Tomlinson jeśli nie przestaniesz to wyrzucę cię przez zamknięte okno. - wysyczałam.
 - Z Chęcią. - oblizał wargi. Dzięki bogu podszedł chłopiec z tekstem, że go boli brzuch. Dobrze dla mnie, bo nie będę zmuszona na jakieś głupie teksty bruneta. Wzięłam go na kolana i kazałam niebieskookiemu zrobić mu herbatę i ją ostudzić. Zaczęłam powoli masować mu jego brzuszek, co zawsze pomaga. Gdy Mike wypił wszystko, dałam mu buziaka w czoło i poszedł się dalej bawić.
 - Aułć boli mnie brzuch, auł... - powiedział Tomlinson. - Pomasujesz? - spytał robiąc minę szczeniaczka. Zaczęłam się śmiać i wykonywać ową czynność. Gdy już skończyłam pokazał palcem na czoło. - Jeszcze buzi. - musnęłam lekko wargami jego czoło i odsunęłam się szybko.
 - Czemu się nie bawisz? - spytałam.
 - Bo mam szansę siedzenia koło Ciebie.
 - Jeśli pójdziesz dołączyć do chłopaków to jutro cię odwiedzę. - powiedziałam uśmiechając się do niego. Chwilę się zastanawiał i szybko dołączył do nich. No i kto tu jest dzieckiem Tomlinson? Zaśmiałam się pod nosem. Po 10 minutach dołączył się do grupki osób blondyn, z którym tańczyłam na imprezie, a zapewne ten prawdziwy Liam zajął to samo miejsce na, którym niedawno siedział Louis. - Nie dołączysz się do nich ? - spytałam spoglądając na niego.
 - Ja w porównaniu z nimi jestem ten normalny. - zaczęliśmy się głośno śmiać.


 * Następny dzień *

 - Dziękuję. - powiedziałam Alex, która przyniosła mi lody z bitą śmietaną, truskawkami, jakimś wafelkiem i polewą czekoladowa. Co jak, co, ale moja przyjaciółka robi najlepsze desery.
 - Idziesz do nich ? - spytała dziewczyna zajadając swoją porcje i jednocześnie siadając na kanapę obok mnie.
 - To, że tak powiedziałam, nie oznacza, że tak pójdę. Chciałam po prostu mieć chwilę spokoju. - powiedziałam rozkoszując się jedzeniem.
 - Oj nie dobra ty. - zaczęłyśmy się śmiać. Usłyszałam sygnał przychodzącego sms'a. Sięgnęłam po telefon, który leżał na stoliku i spojrzałam na ekran. - Kto to?
 - Harry... - powiedziałam zaskoczona.
 - To ty masz jego numer! - krzyknęła.
 - Nawet nie wiem skąd. - odparłam. - Kiedy przyjdziesz Kotku? Lou się martwi. - przeczytałam na głos.
 - Idź się ubierz i leć do nich. I bez gadania! To jest rozkaz ! - krzyknęła Alex. Siedziałam wpatrując się w nią i kiwałam przecząco głową Westchnęła. - Bo przestane ci robić desery. Szybko pobiegłam o swojego pokoju. Założyłam moje czerwone rurki, biały podkoszulek z napisem " WTF ? " i czarny sweterek. Zrobiłam lekki, ale widoczny makijaż, rozczesałam włosy i użyłam moich ulubionych perfum. Na dole dałam buziaka przyjaciółce w policzek, założyłam moje  niebieskie vansy i wyszłam z domu. Nie spieszyło mi się zbytnio więc pod domem chłopaków byłam po 30 minutach. Lekko zapukałam, a drzwi otworzył mi Liam.
 - Hejka. - powiedziałam uśmiechając się.
 - Cześć, wejdź. - chłopak odwzajemnił uśmiech i wpuścił mnie do środka.

Rozdział 8

 Co chwilę czułam czyjś wzrok. Chociaż zaśpiewali dopiero jedną piosenkę to ja już chciałam aby to jak najszybciej się skończyło. Gdyby nie dzieci od razu bym uciekła, ale byłam zobowiązana ich pilnować. Spojrzałam na maluchy czy wszystko jest okej. Nagle dostrzegłam bladą jak ścianę Sophie. Szybkim krokiem podeszłam do niej i ukucłam przy niej.
 - Źle się czujesz? - szepnęłam do niej.
 - Boli mnie brzuszek. - powiedziała.
 - Chodź. - powiedziałam wstając i biorąc ją na ręce. - Chce ci się wymiotować?
 - Trochę. - spojrzałam na Lucy, a ta kiwnęła głową. Wyszłam z nią na korytarz i skierowałam się do łazienki. Niestety mała zaczęła wymiotować. Już wolałabym stać tam na tej sali i być zmuszona aby na nich patrzeć niż aby Sophie wymiotowała. Gdy skończyła mocno ją przytuliłam i poszłam z nią do sali przedszkolnej gdzie zrobiłam jej ciepłą herbatę i zadzwoniłam do jej rodziców.
 - Plose pani ? - spytała spoglądając na mnie swoimi czekoladowymi oczami.
 - Tak skarbie
 - A dlaczego się wymiotuje?
 - Wiesz... - boże dziecko nie wiem. - wtedy... kiedy... atakują nas wirusy. Jak na przykład masz kaszel albo katar.
 - Aha. - powiedziała i zajęła się piciem herbaty. Po 40 minutach przyjechała jej mama i ja zabrała. Gdy się żegnałyśmy przedszkolaki wróciły po koncercie. Miałam się nimi sama zając, bo kochana Lucy idzie na jakąś kawę i ciasto. Przecież ja mam zawsze pecha. Usiadłam sobie za biurkiem, a dzieciom powiedziałam aby mogły się bawić.
 - Proszę pani! Śpiewaliśmy One Way Or Another ! - powiedział jakiś chłopczyk.
 - Jestem z was dumna! A zaśpiewacie mi? - spytałam, a oni zaczęli mi całą piosenkę śpiewać. Gdy skończyły usłyszałam brawa. Spojrzałam w stronę drzwi, w których stał Harry ze swoim kolegą. NA początku występu przedstawiali się i dlatego wydaję mi się, że ma na imię Liam.
 - Bardzo ładnie ! - krzyknął Harry i usiadł koło mnie. - Może kiedyś nas zastąpią. - spojrzał na mnie, a ja się uśmiechnęłam. - Kiedy wyszliśmy na scenę byłaś strasznie zaskoczona, a potem uciekłaś. - spojrzał na mnie figlarnie.
 - Nie spodziewałam się was. - rzekłam. - A uciekłam tylko dlatego, że moja podopieczna zaczęła wymiotować. - spojrzałam na niego. - A zdążyliście posprzątać pokój?
 - A co zrobili? - spytał jego kolega.
 - Najpierw mnie porwali, a potem rozwalili poduszki w pokoju niejakiego Zayn'a - rzekłam.
 - Co wyście zrobili?! - krzyknął.
 - Nicola, to jest Zayn. - powiedział Harry spoglądając na mnie morderczym spojrzeniem.
 - Ups... - powiedziałam. - Ale załatwicie to potem, bo tu są dzieci.
 - To idę poczuć się znowu dzieckiem. - rzucił Loczek i poszedł się bawić z maluchami. Jego przyjaciel dołączył się do nich. Chłopacy po prostu byli w swoim żywiole. Układali wierze z klocków, jeździli samochodzikami i bawili się lalkami. Robiłam im przy tym zdjęcia z mojego miejsca.
 - Szukałem was wszędzie. - powiedział Lou wchodząc.
 - Ciii... dzieci się bawią. - powiedziałam pokazując chłopakowi ząbki.
 - Ale ja mówię o Harry'm i Zayn'ie... - odparł siadając na krześle obok mnie.
 - Właśnie o nich mi chodzi. - Louis zaśmiał się i spojrzał mi w oczy. Jakie on miał słodkie niebieskie tęczówki. Hipnotyzowały mnie. Szybko odwróciłam wzrok i spojrzałam na dzieci. Poczułam jego rękę na moim udzie. Zaczął nią jeździć w górę i w dół, przyprawiając mnie o dreszcze. Zagryzłam wargę rumieniąc się. Wpatrywał się we mnie z iskierkami w oczach. Boże co on ze mną robi.
 - Proszę pana. - odezwała się Natalie szturchając bruneta. Spojrzał na nią z uśmiechem. - To dla pana. - powiedziała podając mu złożoną kartkę na pół.
 - Laurka? - spytałam śmiejąc się. Louis zaczął czytać zawartość otwierając przy tym szeroko oczy.

Rozdział 7

 - Harry... Ja nie chcę żebyś się przeze mnie kłócił z przyjacielem. - odważyłam się powiedzieć kiedy już zaparkował pod mim domem.
 - Wszystko jest okej. - rzekł. - On taki jest. Jutro będziemy normalnie gadać - pokazał swój rząd białych ząbków.
 - Nie lubisz Eleanor?
 - Szczerze, to nie. Przy Lou zachowuje się jak niewiniątko, a gdy go nie ma to pokazuje swoje prawdziwe oblicze.
 - Dobra idę, bo musisz jeszcze pokój posprzątać. - dałam mu całusa w policzek i wyszłam. Krzyknął jeszcze do zobaczenia, ale już mu nie odpowiedziałam. Miałam nadzieje, że to ostatnie spotkanie z nimi. Weszłam do domu. Klucz rzuciłam na szafkę gdzie miały swoje miejsce i spojrzałam na zegarek. Przetarłam oczy czy przypadkiem nie majaczę. 4.56. Może i coś spałam, ale i tak jestem wykończona do tego stopnia, że położyłam się w tym co byłam do łóżka.

 - Nieźle wczoraj zabalowałaś. - powiedziała, Alex wchodząc do mojego pokoju bez pukania. - Wrócić o 5 rano? To do ciebie niepodobne. - uśmiechnęła się podając mi napój, który za jednym razem wypiłam.
 - Tańczyłam tylko z takim jednym blondynem. - rzekłam przykrywając się kołdrą.
 - To tyle? Opowiadaj!
 - Jeśli cię to uszczęśliwi to w męskim kiblu uprawialiśmy seks!. - powiedziałam sarkastycznie.
 - Łał! Na prawdę?
 - Nie na niby. - spojrzałam się na nią. Ona mi nigdy nie pozwoli się wyspać.
 - Ej... Wyluzuj. Co się tak naprawdę działo?
- Zostałam porwana przez tych idiotów od tego telefonu, przeze mnie jeden z pokoi miał deszcz z pierza i pokłócili się o mnie. Chcesz pokaże ci zdjęcia. Ups.. Przepraszam są na innym telefonie. - odparłam i wstałam z łózka, bo i tak wiedziałam, że nie zasnę.

*Kilkanaście dni później*

 Dla zbicia czasu pragnęłam podjąć jakąś pracę. Dzięki starszemu bratu zdobyłam ją w przedszkolu. Spytacie jakim cudem gdy nie mam zdanego odpowiedniego kierunku i jestem za młoda? Jego teściowa jest założycielką placówki i jedna z przedszkolanek wzięła urlop macierzyński. Kocham dzieci i mam odpowiednie podejście do nich więc sobie radziłam. Grupa liczyła 26 pociech. Na szczęście do pomocy miałam jeszcze jedną dziewczynę, która miała  koło 30 lat. ( Ja sobie liczę 19 ). Na imię jej Lucy. Fajna z niej dziewczyna i bardzo dobrze się dogadywałyśmy.
 O 6.30 byłam już pod budynkiem. Przedszkole mieściło się w szkole 1-3. Tylko były oddzielone wielkimi szklanymi drzwiami, które rzadko były otwierane, bo podstawówka i my mamy osobne wejścia.
 - Hej. - przywitałam się z Lucy, która wieszała jakieś ogłoszenie.
 - O cześć. - odpowiedziała radośnie.
 - Co to? - spytałam pokazując na ową kartkę.
 - Jutro szkołę odwiedza zespół - One Direction i jesteśmy zaproszeni.
 - Czyli będzie chwila spokoju. - powiedziałam, a Lucy się zaśmiała.
 O 7 rodzice zaczęli przyprowadzać dzieci. Pracuje już tu niecałe dwa tygodnie a tak bardzo zżyłam się z maluchami. Na początku bawiłam się z nimi, a gdy już wszyscy przybyli to zaczęliśmy śpiewać, malować, rysować, pisać, czytać i wszystko to co zaplanowała Lucy.
 - Dzieci! Usiądźcie na dywanie ! - krzyknęłam. Nie musiałam długo czekać, bo od razu wypełniły moje polecenie. Usiadłam po turecku przed nimi.
 - Jutro przyjedzie do szkoły zespół. Nie wiem czy znacie, ale nosi nazwę One Direction i...
 - To ci co śpiewają One Way Or Another ? - spytała Olivia.
 - Oni to śpiewają? - spojrzałam się na koleżankę, która siedziała przy biurku i pisała coś w jakiś papierach.
 - Tak. Nawet się dziwiłam, że taki zespół odwiedza naszą marną szkołę. - zaśmiałyśmy się.
 - Znacie ? - spytałam, a wszyscy pokiwali głową. - To zaśpiewamy okej? - zgodzili się i po chwili chórem wszyscy śpiewaliśmy razem z melodią, którą włączyła nam Lucy na laptopie.

One way or another I’m gonna find you
I’m gonna get you, get you, get you, get you
One way or another I’m gonna win you
I’m gonna get you, get you, get you, get you

One way or another I’m gonna see you
I’m gonna meet you, meet you, meet you, meet you
One day, maybe next week
I’m gonna meet you, I’m gonna meet you
I'll meet you

I will drive past your house
And if the lights are all down
I’ll see who’s around

Let's go!

[ . . . ]

 Byłam w wielkim szoku. Te dzieci znały większość tekstu niż ja. Biłyśmy im brawo. One mnie co dzień zaskakują.

 Z racji tego, ze przybędą goście musiałam się bardziej odświętnie ubrać. Czyli sukienka, wysokie buty i zero zabawy z dziećmi. Ech... no niestety. Ubrałam się w to ---->
zrobiłam lekki makijaż i udałam się do pracy. Nasi goście mieli zacząć swój występ o 10. Wcześniej musiałam powiedzieć dzieciom aby nie rozmawiały w czasie koncertu, aby były grzeczne i jak coś się będzie działo to mają od razu nam to zgłosić.
 Maluchy miały szczęście bo siedziały na samym przodzie. Ja zrobiłam im kilka zdjęć swoim telefonem, a potem oparłam się o ścianę.
 Najgorsze było to, że gdy nasi goście wyszli na scenę to szczęka mi opadła. Moi porywacze śpiewają w zespole? Czemu ja w domu nie sprawdziłam tego zespołu? Bym przynajmniej udała jakąś chorobę aby nie przychodzić tu. Harry od razu mnie zauważył. Szepnął coś do Louis'a i wskazał na mnie. Przygryzłam wargę i odwróciłam wzrok. Jednak po chwili spojrzałam się na scenę. Loczek teraz mówił coś blondynowi, który też na mnie spojrzał. Nawet nie spodziewałam się, że w życiu mogę mieć takiego pecha.

Rozdział 6

Wyruszył Mikołaj z prezentem do Ciebie. Frunie na swych saniach po gwieździstym niebie. Prezent prezentem, jednak dla Niego, najważniejsza jest Twoja radość i miłość do bliźniego. Bo o to chodzi w te najradośniejsze święta, by brama serca Twojego została odemknięta.

Wesołych świąt ! 

PS: Chciałabym uzyskać od was (czytelniczek lub czytelników) Komentarze. To motywuje mnie oczywiście do dalszej pracy. 

PPS: Komentować można oczywiście z anonima < 3 

PPPS: Te komentarze to taki mały mały prezent, który chciałabym uzyskać od was <3 

PPPPS: Savannah RiDa'o - Dziękuję ci za komentarze i życzenia < 3
PPPPPS: Przepraszam za to przynudzanie tymi PPP...S xD  

 Zapraszam na rozdział ! ;* 

_______________________________________________________


- Harry? Serio? - spytałam poirytowana - Ty sobie zdajesz sprawę jak ja się wtedy czułam? - stałam na przeciw chłopaka, który bezczelnie się śmiał. Chciałam mu dać tak zwanego liścia, ale już się powstrzymałam.

 - Nie, ale gdybyś widziała swoją minę to byś się tak samo śmiała. - zaśmiał się Loczek. 

 - W ogóle skąd ten pomysł aby mnie porwać? 

 - To wymyślił Louis - pokazał na chłopaka, który pojawił się właśnie w drzwiach i spojrzał na Harry'ego pytająco. 

 - Jeszcze nie wylądował w psychiatryku? - spytałam, a brunet spojrzał się na mnie z rozgniewaniem. 

 - Wypraszam sobie! - krzyknął tak głośno, ze aż zatkałam sobie uszy. Harry się tylko uśmiechał. Za co dostał ode mnie z poduszki, którą wzięłam wcześniej z łóżka. 

 - Tak chcesz się bawić? - spytał z zadziornym uśmiechem i dostał ponownie poduszką. On szybkim ruchem wziął drugą i zaczęliśmy bitwę na poduszki. 

 - Dzieci. - powiedział Louis, chowając twarz w dłonie. 

 - Przyłączysz się ? - spytałam śmiejąc się. 

 - Nie skorzystam.  powiedział, a ja rzuciłam w niego zieloną poduszką. - Oberwiesz za to. - szybkim krokiem znalazł się naprzeciwko mnie. Podniósł mnie i położył na łóżko. Głośno się przy tym śmiałam. Usiadł na mnie okrakiem i zaczął łaskotać. Lokowaty przyłączył się do chłopaka. 

 Bawiliśmy się tak długo dopóki poduszki się nie rozerwały i pierze nie rozniosło się po całym pokoju. Przy tym robiliśmy zdjęcia telefonem Louisa. Położyliśmy się we trójkę na łóżku. Wcześniej było czarne, a teraz oczywiście białe. Każdy z nas próbował unormować swój oddech. Trudne jednak to było, bo co chwilę znów wybuchaliśmy śmiechem. 

 - A tak z ciekawości... Czyj to pokój? - spytałam. Ciekawe kto będzie musiał go sprzątać. 

 - Zayn'a - odparł Harry. 

 - Ej, a on rano nie wraca z Perrie? - spytał Louis. Oparli się na łokciach i spojrzeli się na siebie. 

 - Cholera! - krzyknęli obaj i wstali z łóżka niczym oparzeni. Zaczęli rozglądać się po pomieszczeniu. Wyglądali przy tym zabawnie 

 - Jak oni to zobaczą to nas zabiją! 

 - No wiem! Boże co tu robić. 

 - Posprzątać? - spytałam śmiejąc się. Chłopacy zaczęli sprzątać, a ja sobie leżałam na łóżku i przyglądałam im się z ciekawością. Pytacie czemu im nie pomogę? Przecież jestem gościem i na dodatek porwanym. - Jeszcze brakuje wam takich słodkich fartuszków. - powiedziałam śmiejąc się. Spojrzeli na mnie z wrogością. Nawet nie wiem kiedy, a zasnęłam. 

  Obudziła mnie czyjaś rozmowa. Z ciekawością wsłuchałam się w nią nie zdradzając tego, że już nie śpię. 

 - ... podoba ci się? - spytał Harry.
 - Jest ładna, fajnie tańczy, ale nie w moim typie. - powiedział jakiś chłopak. Jego głos wydawał mi się dziwnie znajomy.
 - A tobie Lou? - znowu Loczek. Boże czemu nie obudziłam się wcześniej? Wiedziałabym o kogo chodzi.
 - Stary ja mam dziewczynę. - odezwał się brunet.
 - Dziewczyna... - zaśmiał się zielonooki. - Przez cały czas ma jakieś tajemnice, rzadko się widujecie i myślę, że ma kogoś i cie już nie kocha.
 - Eleanor? No proszę. Kocha mnie, a ja kocham ja! - krzyknął Louis. - Zazdrościsz? Jak chcesz to sam się umów z Nicol! - oni się pokłócili o mnie? O MNIE? Usłyszałam nerwowe kroki. Pewnie się wkurzył i wyszedł.
 - Prze ze mnie się pokłóciliście ? - odważyłam się " obudzić ".  Miałam smutną minę, ale mi zrzedła kiedy zobaczyłam chłopaka z imprezy. - Tylko nie mów, że ty tez brałeś w porwaniu udział.
 - Jak długo nie śpisz? - spytał Harry.
 - Dość długo. - rzekłam. - Chce do domu. Czy ktoś łaskawie może mnie odwieźć  ?

Rozdział 5

  Założyłam niebieskie rurki, białą bluzkę i wysokie buty. Zrobiłam lekki makijaż i już byłam gotowa. Chłopak Alex zabiera nas na imprezę. Na początku nie chciałam im przeszkadzać, ale jak dowiedziałam się, że to jest jakiś gruby melanż i będzie tam dużo chłopaków od razu się zgodziłam. Usłyszałam z dołu wołanie. Przejrzałam się w lustrze i szybko zeszłam na dół. Wsiadłyśmy do czarnego BMW Phil'a.
  Na miejscu było strasznie dużo ludzi i długa kolejka aby wejść do klubu. chłopak zaprowadził nas na sam początek, przywitał się z ochroniarzem, który nas od razu wpuścił. Co jak, co, ale takiego znajomego, który wszędzie zna ochroniarzy to cud mieć. W klubie było strasznie głośno. Czuć było alkoholem, fajkami i mieszane zapachy perfum. Razem z przyjaciółka i na początek zamówiłyśmy sobie po drinku, a następnie poszła tańczyć z Phil'em, a mnie zostawiła samą. Na krześle obok usiadł jakiś chłopak. Miał blond włosy i wyglądał na Irlandczyka. Po chwili spojrzał na mnie i się uśmiechnął.
 - Mogę prosić do tańca? - spytał, a ja ledwie zrozumiałam. Przytaknęłam tylko głową, bo i tak w tym hałasie by mnie nie usłyszał. Tańczyliśmy kilka piosenek. Zaskakująco mi się z nim świetnie tańczyło. Miał świetne ruchy i umiał kręcić tyłkiem.
 - Idę się przewietrzyć. - krzyknęłam do niego i wyszłam na tyły budynku, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Od tytoniu się już prawie dusiłam. Oparłam się o ścianę budynku i wykonałam kilka wdechów i wydechów, po czym postanowiłam wrócić do pomieszczenia. Gdy miałam już otwierać drzwi ktoś złapał mnie za nadgarstek i mocno szarpną do tyłu. Plecami uderzyłam o czyjś tors. Jakaś ręka znalazła się na moich oczach abym nic nie widziała i pisnęłam z przerażenia. Poczułam lekkie ukłucie w prawej ręce. Dłoń, która trzymała mój nadgarstek przeniosła się na usta, abym pewnie nie robiła dużego hałasu. Poczułam oddech napastnika na moich włosach. Ręce związano mi jakimś sznurkiem, oczy jakąś chusta, a usta zaklejono taśmą. Cały czas się wierciłam. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

  Obudziłam się na łóżku. Głowa mnie strasznie bolała. Ach... a więc to był tylko zły sen. Po imprezie szczęśliwie wróciłam do domu. Otworzyłam oczy. W pokoju świeciło się lekkie światło. Ale chwila... Ja nie mam takiego sufitu! Szybko usiadłam. Byłam w tym co na imprezie. Rozejrzałam się nerwowo po pomieszczeniu. Duże łóżko, dwie nocne szafki, duża szafa, dwie pary drzwi, okno i szklanka wody. Nie przypominałam sobie tego miejsca. Spojrzałam na nadgarstki, które wokół miały czerwone linie. Niech to będzie tylko i wyłącznie jakiś chory sen. Na nogach nie miałam butów. Wstałam i podeszłam do jednych drzwi. Lekko je otworzyłam i ukazała się łazienka. Ruszyłam do drugich, ale te były zamknięte.
 - Cholera. - szepnęłam. Położyłam się z powrotem na łóżku. - I co ja teraz zrobię. - ukryłam twarz w dłoniach. - Gdybym miała telefon to może... TELEFON! - szybko zaczęłam szukać go w kieszeni spodki, ale one były puste. - Cholera! - teraz to już krzyknęłam. Nie wiem gdzie jestem, nawet nie wiem kto jest moim porywaczem. Pięknie. Po kilku minutach usłyszałam kroki za drzwiami. Boże, muszę coś wymyślić. Niestety nie miałam na to czasu. Ta osoba przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi. Z moich ust wydobył się krzyk przerażenia.

Rozdział 4

 - Nawet człowiekowi spokojnie zjeść nie pozwalają. - wy marudziłam sobie pod nosem. Nie patrząc nawet kto to otworzyłam drzwi i szybko tego pożałowałam. Mina mi zrzedła. Harry się tylko zadziornie uśmiechał.
 - Jak tam kotku? Łapka już nie boli? - zaśmiał się, a ja nie wiedziałam o co mu chodzi. Bez mojego pozwolenia wyminął mnie w przejściu i zamknął drzwi.
 - Czemu łapka? - spytałam zdezorientowana.
 - Ten chłopak wczoraj powiedział, że kot mu w kuchni grasuje. - uśmiechnął się pokazując swoje dołeczki. Pogłaskał mnie po policzku, a jak oparzona się cofnęłam.
 - Wiem mój brat jest głupi. - odparłam. Kocham mojego brata! Wielbię!
 - Czyli braciszek? - spojrzał na mnie a ja przytaknęłam. - Muszę uważać. - no i znowu się uśmiechnął.
 - Ty lepiej uważaj. Bo jeszcze mam dwóch dodatkowych. - pogroziłam.
 - A ja mam czterech kolegów. - spojrzał mi w oczy, które pokazywały jak bardzo się boję. - Nie bój się. Gwałcicielem nie jestem. - odetchnęłam z ulgą, na co on się zaśmiał. Zaczął iść w moją stronę, a ja się zaczęłam cofać. Natrafiłam na ścianę.
 - Cholera. - powiedziałam. Stał bardzo blisko mnie. Wręcz za bardzo blisko. Nasze twarze dzieliły tylko centymetry.
 - Gwałcicielem może nie jestem, ale mordercą? Kto wie... - wyszeptał mi do ucha a ja pisnęłam. Wtedy poczułam jego ręce na moim brzuchu i zaczął mnie łaskotać. Zaczęłam się głośno śmiać. Po kilku minutach, które dla mnie były katorgą. - Jeszcze tylko twoja koleżanka.
 - To tyle? - spytałam dziwiąc się.
 - Poczekaj na Louisa. - spojrzałam na niego pytająco. - Tego co kazałaś mi do psychiatry wysłać.
 - Zaczynam się bać. A teraz... Mogłabym zjeść śniadanie? - spytałam.
 - Śniadanie? - zaśmiał się. - Dziewczyno. Ty wiesz, która godzina?
- Chłopaczku ty wiesz o której wstałam? Nie? To daj mi zjeść śniadanie. - skierowałam się do kuchni i zaczęłam jeść. Co się ze mną dzieje? Przecież w moim domu jest jakiś obcy chłopak, a ja sobie śniadanie jem. Nagle wszedł do kuchni i usiadł na przeciwko mnie.
 - Jak masz na imię? - spytał mi się. Ja się zaczęłam śmiać. - No co? Nie przedstawiłaś mi się.
 - I nie zamierzam. - odparłam. - Ej a skąd wiedziałeś, że sobie coś z ręką... ech przepraszam... z "łapką" zrobiłam? - spytałam podejrzliwie. O zaczął się zastanawiać.
 - Zobaczyłem, że masz rękę owiniętą.
 - Kłamiesz. Nie mogłeś zobaczyć bo miałam ja za plecami. - teraz to ja się uśmiechnęłam. - Śledziłeś mnie?
 - Dobra. Koledzy byli w szpitalu i cię widzieli. Jak masz na imię ? - dążył dalej.
 - Zgadnij. - uśmiechnęłam się zadziornie. Usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi i zamykanych drzwi.
 - Nicola! Już jestem. - krzyknęła Alex, a ja schowałam twarz w dłoniach.
 - Zgaduję, że Nicola. - zaczął się śmiać.
 - Nienawidzę cię Harry. - odparłam i wyszłam z kuchni do salonu gdzie była dziewczyna. - Alex... - zaczęłam.
 - Tak? Stało się coś? - spytała z troską. Poczułam dotyk na moim ramieniu i odskoczyłam szybko do przyjaciółki.
 - To się stało wskazałam na chłopaka.
 - Oł... - powiedziała. Harry podszedł do niej i zaczął ją łaskotać jak mnie,  po czym się pożegnał mówiąc, że następne spotkanie będzie inaczej wyglądało. My spojrzałyśmy na siebie i zaczęłyśmy się śmiać.
 - To nie sprawiedliwe?! - krzyknęłam.
 - Co? - spytała nadal się śmiejąc.
 - On mnie prawie do zawału doprowadził i dłużej mnie łaskotał... - odparłam smucąc się.
 - Idziemy na zakupy ? - uśmiechnęła się.
 - Z tobą zawsze. - zaczęłyśmy się ponownie śmiać.

Rozdział 3

 Siedziałam z Alex w salonie i oglądałyśmy jakiś film. Na spacer i jakiekolwiek wyjście było niemożliwe. Przez cały dzień padał deszcz.

 Mimo, ze minęło kilka dni od naszej kłótni o to zdjęcie w telefonie chłopaka, nadal byłam na nią wściekła. O 15.30 usłyszałyśmy dzwonek. Przyjaciółka leniwie wstała z kanapy i ruszyła otworzyć.

 - Cześć Alex! Jest siostra? - usłyszałam. Mój kochany braciszek Kevin postanowił mnie odwiedzić. No pięknie. Tylko tego mi brakowało. 

 - Czego chcesz?! - krzyknęłam. Brat wszedł do pokoju i usiadł na fotelu obok. 

 - To już spokojnie siostry nie można odwiedzić? - uśmiechnął się do mnie. 

 - Kevin. Znam cie już prawie 19 lat i wiem kiedy czegoś chcesz. - spojrzałam na niego ironicznie. - Przejdź do rzeczy i żegnam. 

 - Jest taka sprawa... - urwał. - Mam kolegę i... - przerwałam mu bo dobrze wiedziałam o co chodzi. 

 - Nie u mówię się z nim! Co ty sobie myślisz? Nie pamiętasz co się stało ostatnim razem kiedy mnie chcialeś wyswatać? 

 - Taaaaa. Miał rękę w gimpie. 

 - No właśnie. - znowu zadzwonił dzwonek do drzwi. - A to kto znowu? - zwróciłam się do Alex. 

 - Zabij mnie. - powiedziała przerażona. 

 - Co się stało? - spytałam. Wyjrzałam lekko przez okno salonu i zobaczyłam ich... - Kevin. Idź otwórz drzwi i powiedz, że ty tu mieszkasz, a nas nie znasz okej? - spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem. Po chwili jak to miał w zwyczaju uległ. Zawsze tak było. Pociągnęłam przyjaciółkę do kuchni. Starałam się usłyszeć rozmowę. 

 - Witam. Czy tu mieszka ta dziewczyna? - Znałam ten głos. To Harry. Pewnie pokazuje mojemu bratu zdjęcie. 

 - Przepraszam, ale nie znam. A czemu pytacie? 

 - Mamy taką małą sprawę do niej. 

 - Niestety nie mogę pomóc. - Alex zaczęłam się po cichu śmiać, a ja z nią. Zaczęła wymachiwać rękoma i w jednej chwili popchnęła szklankę, która poleciała w moją stronę. Duży kawałek szkła wbiło mi się w rękę, a reszta spadła z głośnym hukiem na ziemie. Starałam się nie wydobyć z siebie ani jednego dźwięku. 

 - Wszystko w porządku? - spytał Louis. 

 - To pewnie mój kot. - rzucił szybko Kevin i pożegnał się z chłopakami. Wpadł szybko do kuchni aby zobaczyć co się stało. 

 - Dziękuje ci Alex! - krzyknęłam. 

 - Czepiasz się mnie o wszystko! 

 - Ale mam powody. Najpierw syf w mieszkaniu, potem to zdjęcie, dzięki tobie mamy tych debili na głowie i jeszcze to! - wskazałam na moja rękę. 

 - Przepraszam! Tak wiem to moja wina! Poprawie się! - krzyknęła i wybuchła płaczem. Jeszcze przez chwile się kłóciłyśmy, a potem pogodziłyśmy. Dziwne, ale tak mamy. Brat tylko się z nas śmiał. 

 Kevin zawiózł mnie do szpitala.  Tam za ciekawie nie było. Niestety. Najpierw czekać na przyjecie, potem wizyta w gabinecie, cierpienie i do domu. Najgorsze było to, że jacyś dwaj mężczyźni przyglądali mi sie przez cały czas. Boże... Tylko tego mi brakowało. Kolejnych debili mieć na głowie. Czemu ja mam takiego pecha? Do domu wróciłam dopiero o 21,49. Nie ściągając nawet ciuchów położyłam się do łózka i od razu zasnęłam.

*Następnego dnia* 

 Obudziłam się. Głowa i ręka mnie strasznie bolały. Dopiero po krótkiej chwili przypomniałam sobie co sie wydarzyło. Spojrzałam na zegarek. 12.12. Na drzemkę nie było mowy. Poszłam wziąć krótki prysznic i zmienić opatrunek, po czym ubrałam czerwone rurki i czerwoną koszule. Rozczesałam włosy i zrobiłam sobie mały makijaż. Zeszłam do kuchni. Strasznie burczało mi w brzuchu. Alex była w pracy. Jest fotografem w jakiejś firmie dla modelek czy coś. Na stole stał talerz z naleśnikami. Gdy już usiadłam aby zjeść zadzwonił dzwonek. 

 - Nawet człowiekowi spokojnie zjeść nie pozwalają. - wy marudziłam sobie pod nosem. Nie patrząc nawet kto to otworzyłam drzwi i szybko tego pożałowałam. Mina mi zrzedła. Harry się tylko zadziornie uśmiechał. 

Rozdział 2

  Od razu po zakończeniu rozmowy dostałam sms'a z adresem. Było nawet blisko od parku, ale bardzo byłyśmy ciekawe co kryje w sobie telefon ( albo karta pamięci jak kto woli ). Usiadłyśmy sobie na trawie pod drzewem i Alex sprawdzała galerię. Tak powiecie, że to wścibskie, ale ciekawość to ciekawość tego nie da rady się przezwyciężyć. A więc co chwilę wybuchałyśmy śmiechem, a ludzie się patrzyli na nas jak na idiotki, które paliły maryśkę. No niestety tak mamy. W szkole dużo uwag się posypało przez to.
  Podczas oglądania jednego z filmiku moja kochana przyjaciółka wylała na mnie swój sok. Chciałam ją za to zabić, a ona powiedziała, że nic się nie stało i, że pójdziemy do domu i się przebiorę. No po prostu szlag by mnie trafił. Za dużo chodzenia jak na jeden dzień, ale telefon trzeba zwrócić. W domu szybko się przebrałam.
- Jak ty ślicznie wyglądasz! Daj zrobię ci zdjęcie. - powiedziałam Alex.
- Dobra, ale potem mi je prześlesz. - puściłam do niej oczko i się uśmiechnęłam do zdjęcia. 
  Po jakiś dwóch godzinach od dostania sms'a dotarłyśmy pod wskazany adres. Ujrzałyśmy wielką wille. Aż nam szczęki opadły na sam jej widok. Furtka była otwarta i bez problemu mogłyśmy podejść do drzwi. Chciałam zapukać, ale drzwi momentalnie się otworzyły i ukazał się w nich chłopak w takich słodkich loczkach.
- Hej... - zaczęłam. - Ja chciałam zwrócić telefon. - Podniosłam go aby mu pokazać. - Czy to ten?
- Tak to ten. Gdzie go znalazłaś? Louis! - chciał go wziąć, ale cofnęłam rękę.
- W parku niedaleko. - uśmiechnęłam się.
- Ale to 10 minut drogi, a was nie było 2 godziny. - zamyślił się.
- No bo moja wspaniała przyjaciółka wylała na mnie swój sok.
- Ale nawet nie widać słońce. - puścił do mnie oczko. Miał takie słodkie dołeczki.
- No bo się przebrałam. - nagle koło Loczka pojawił się drugi chłopak. Jak zobaczył telefon w mojej dłoni od razu się ucieszył i nawet nie wiem kiedy m go zabrał.
- Jezu, mój telefonie. gdzie ty byłeś? - zaczął mówić do urządzenia, przytulał go i całował.
- Ty go lepiej to psychiatry wyślij, bo on na pewno ma coś z głową. - na to Loczek i Alex zaczęli się śmiać.
- Dobra my musimy już iść, miło było Cię poznać... - zaczęła dziewczyna.
- Harry, mi też miło było Cię poznać...
- Alex.
  Dopiero teraz zwróciłam uwagę jak przyjaciółka na niego patrzy. Uderzyłam ją w brzuch i wzrokiem pokazałam jej, że już idziemy. Nie chciała tego, ale nie miała wyboru. Za furtką krzyknęłam jeszcze:
- Ciekawe te wasze filmiki! - Harry z daleka spojrzał na mnie wzrokiem "już nie żyjesz".

*Oczami Harry'ego" 

  Usiadłem na kanapie obok Louisa, który całował swój telefon. Jezu, one widziały nasze filmiki. Jacy z nas idioci. Ciekawe co one sobie pomyślały. Schowałem twarz w dłoniach. 

- Harry co ci jest? - spytał Zayn. 

- Widziałeś te dziewczyny co tu przed chwilą były? - spytałem. 

- Jak takich piękności można było nie zauważyć? 

- One widziały nasze filmiki, które ma on - wskazałem na Louisa - na swoim telefonie. 

- Żartujesz? - powiedział Lou. 

- Chyba, że one kłamały, ale pewnie widziały. 

- Idioci - powiedział Niall. 

- Ty też tam jesteś. - talerz z kanapkami, który trzymał spadł na ziemię. 

- Ej... Ja sobie nie przypominam aby miał to zdjęcie na telefonie. - pokazał wszystkim Louis, a ja tylko się uśmiechnąłem. - Czemu się tak uśmiechasz?
- Mamy pierwszą sprawdzynię.

*Oczami Nicole*

- Alex. Skarbie prześlij mi to zdjęcie proszę. - powiedziałam. Przyjaciółka oglądała MTV i nie lubi jak się jej przeszkadza. W milczeniu podała mi swój telefon, a ja zaczęłam szukać go w galerii. - Usunęłaś je! - krzyknęłam. 

- Wcale, że nie ono powinno być, ale na drugim telefonie. - powiedziała skupiając się na telewizji. 

- Idiotko ty nie masz drugiego telefonu. - odparłam. Po krótkiej chwili skapnęłam się gdzie może być to zdjęcie. - Kochana Alex wiesz gdzie jest to zdjęcie? 

- Oświeć mnie. 

- Na tym telefonie co go oddaliśmy.  - ona nic nie mogła z siebie wydusić. - Dziękuję ci. - powiedziałam wychodząc i kierując się do swojego pokoju.

Rozdział 1

  Jak ja tego nie lubię. Wszyscy mówią mi, że jestem śliczna i mogłabym mieć każdego. Mogłabym, ale wcale tak nie chce.  Wolę mieć "tego jedynego". Nie patrzę na wyglad tylko na to co jest w środku. Co ktoś ma w serduszku.  Jeszcze jak chodziłam do szkoły to tak zwane "klasowe piękności" ( tak zaliczali mnie do tej grupy, ale ja się nie przyznawałam do nich ) bawiły się chłopakami. Najpierw rozkochiwały ich w sobie, potem dawały nadzieję, a na koniec zostawiały jak jakiś głupi papierek po cukierku. To ich boli, a ja ich rozumiem. No, ale na świecie też są tacy chłopacy i tego idealnego dla nas trzeba szukać nawet przez całe życie. Jeden już mi takie świństwo zrobił i nie dam się drugi raz. Przez niego płakałam, nawet się cięłam, ale dzięki przyjaciółce ( Alex) zrozumiałam, że nie warto przejmować się jednym dupkiem.
  O sobie mogę powiedzieć, że jestem miła sympatyczna, czasem przemądrzała, dążę do wyznaczonego celu, zabawna, szalona. Lubię tańczyć, czasem poimprezować, powygłupiać się, posłuchać muzyki, rysować, rozmawiać z innymi, dostawać kwiaty, pluszaki. Nie lubię : ludzi którzy wykorzystują innych, bawią się innymi, zdrad, kłamstw ( takie małe, albo w dobrych intencjach to lubię ).  Ale to tak wszystko w skrócie. Dobrze już nie przynudzam mną. Oto moja historia.

  Mój dzień zaczął się jak co dzień rano czyli Alex ( z którą mieszkam ) krzyczała na cały dom i wpadła do mojego pokoju, stanęła przed szafą i po kolei wyrzucała z niej moje ubrania i buty. Robiła tak co dzień rano i na dodatek bez pytania.
- Dziękuję, przynajmniej ZNOWU zrobię porządek w szafie. - powiedziałam powoli wstając z łóżka.
- Przynajmniej cię do tego zmobilizowałam. - uśmiechnęła się do mnie i dalej wyrzucała wszystko na środek pokoju. - Pomóż mi... Wszystko jest w praniu.
- I jeszcze nie przyszło. Tak, tak. Kiedy ty to wszystko wypierzesz? - spytałam z irytacją. Wkurzał mnie ten jej cały bałagan, ale niestety to moja przyjaciółka i kocham ja za to jaka jest. No, ale są granice. -Aż wstyd kogoś zaprosić.
- Wiesz jak jest mało czasu i w ogóle. - odparła nie przestając robić syfu.
- Ja ci coś znajdę, ale idziesz robić mi śniadanie i to w podskokach. - ucałowała mnie w policzek i pobiegła na dół. Wybrałam jej jakieś tam ciuchy a sama założyłam to ------>
  Zeszłam na dół, a tam czekały na mnie już naleśniki z nutellą. Podskoczyłam z radości. Przyjaciółka powiedziała tylko smacznego i poszła się ubrać na górę, a ja w spokoju zjadłam moje śniadanie. Zaskakująco mi to smakowało. Zawsze jak Alex gotuje to albo to spali, albo źle doprawi...
- Alex! Co żeś zrobiła i mi nie powiedziała? - krzyknęłam na cały głos. Ona weszła do powoli do kuchni i dziwnie się na mnie spojrzała. - No co się tak patrzysz? Jakoś dziwnie dobrze smakuje.
- Nie wierzysz w moje kulinarne zdolności? - spojrzałam się na nią po czym wybuchnęłyśmy niepohamowanym śmiechem. - Przyłożyłam się specjalnie dla ciebie, bo mi pożyczasz swoje ciuchy.
- Dobra nie gadaj tak, bo chcę zjeść normalnie i nie chce się ubrudzić. - Dziewczyna dołączyła się do mnie i razem zjadłyśmy śmiejąc się ze wszystkiego. Po dwudziestu minutach  udałyśmy się na spacer do parku. Zawsze tak robimy kiedy nam się nudzi. Aby się odstresować, pogadać, popatrzeć na innych ludzi. Było i jest nadal to piękne miejsce. Dużo alejek, drzew, trawy, plac zabaw, wiewiórki nawet są, kwiaty, duże kamienie i jeziorko. Szłyśmy jedną z alejek rozmawiając o wszystkim i o niczym. Nagle w trawie dostrzegłam telefon. Podniosłam go ostrożnie i obejrzałam go z każdej strony.
- Jaki fajny telefon. Teraz wymienisz to swoje stare padło. - powiedziała Alex.
- Tak nie można. Trzeba go oddać. - powiedziałam. -Tylko się boję.
- Czego?
- A jeżeli okaże się on jakimś psychopatą? Zboczeńcem, albo gwałcicielem? Albo jeszcze kimś gorszym? - nagle zaczął dzwonić ten telefon. Podskoczyłam aż z wrażenia. Na ekranie pokazał się napis "Harry". Spojrzałam pytającym wzrokiem na przyjaciółkę. Po krótkiej chwili postanowiłam odebrać.

" Tak? "
" Przepraszam, że pytam, ale chciałbym wiedzieć z kim rozmawiam." - spytał głos.
" Na pewno nie właściciel telefonu. Akurat go znalazłam. "
" Mój przyjaciel go zgubił i poszukuje go od wczoraj i byłby bardzo wdzięczny jakby pani oddała mu ten telefon. "
" Oczywiście tylko kiedy i gdzie? "
" Najlepiej jak najszybciej. Ja na ten telefon wyśle adres i by pani przyniosła. "
" Postaram się, ale nic nie obiecam. "
" Dziękuję. " "Tylko niech nic nie czyta i nie ogląda!" - usłyszałam i razem z Alex zaczęłyśmy się śmiać.